آموزش به زبان مادری از منظر حقوقی

آموزش به زبان مادری در بسیاری از اسناد و معاهدات بین‌المللی مانند منشور زبان مادری، ماده 30 کنوانسیون حقوق کودک، ماده 27 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، اعلامیه جهانی حقوق زبانی و بندهای سوم و چهارم ماده 4 اعلامیه حقوق اشخاص مربوط به اقلیت‌های قومی، ملی، زبانی و مذهبی، مورد تأکید قرارگرفته و از آن دفاع شده‌است و همچنین با توجه به اهمیت موضوع، روز 21 فوریه از سوی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو) به‌عنوان «روز جهانی زبان مادری» نام‌گذاری شده‌است. دربندهای سه‌گانه «منشور زبان مادری» که یکی از مشهورترین اسناد بین‌المللی درزمینهٔ ضرورت تحصیل به زبان مادری محسوب می‌گردد، آورده شده‌است که: «همهٔ دانش‌آموزان مدارس، باید تحصیلات رسمی را به زبان مادری خود آغاز کنند (بند 1)، همه دولت‌ها موظف هستند که برای تولید و آموزش به زبان مادری کلیه منابع، موارد و وسایل لازم را تولید و توزیع نمایند (بند 2) برای تدریس به زبان مادری باید معلم به‌اندازه کافی تربیت و آماده شود؛ زیرا تدریس به زبان مادری وسیله‌ای برای برابری اجتماعی شمرده می‌شود (بند 2).»