کمپین #منوفارسی که به مناسبت ۲۱فوریه روز جهانی #زبان_مادری راه اندازی شده بود توانست صدای رنج زیسته مردمان غیرفارس را به گوش‌های بسیاری برساند اما اقتدارگرایان و فارس‌گرایان، بار دیگر نشان دادند نه تنها درکی از رنج گروه‌های اقلیت خوانده شده ندارند بلکه تمایلی هم به شنیدن صدای بغض‌آلود مردم #غیرفارس ندارند، صداهای بغض گرفته‌ای که رفته رفته تبدیل به خشم می‌شوند.
از همه کسانی که با کمپین منوفارسی همراه شدند سپاس‌گزاریم و تشکر ویژه داریم از فعالینی که با ارسال ویدیو به زبان مادریشان، ما را در تهیه این کلیپ یاری نمودند. لازم به توضیح است که متاسفانه به علت عدم دسترسی به فعالین همه گروه‌های زبانی، کلیپ فوق بازتاب دهنده تمام زبان‌های موجود در ایران نمی‌باشد.
با مرور تاریخچه‌ی #روز_جهانی_زبان_مادری، در می یابیم #تحمیل_زبان یک گروه اتنیکی به گروه‌های مختلف اتنیکی در یک کشور #چندزبانی و #چندفرهنگی، نتیجه‌ای به جز #گسست_ملی به همراه ندارد.
#تاریخچه این روز به حرکت‌های دانشجویی کشور #بنگلادش در سال ۱۹۵۲ بازمی‌گردد. تعداد زیادی از دانشجویان بنگالی، به تحمیل #زبان_اردو به عنوان #زبان_رسمی و اداری در بنگلادش که آن زمان #پاکستان_شرقی نامیده می‌شد، #اعتراض نمودند. #اعتراضات گسترده شد و اساتید دانشگاه به همراه دانشجویان خود در روزهای ۲۱ و ۲۲ فوریه سال ۱۹۵۲ دست به #تظاهرات زدند. در سرکوب گسترده‌ی #دولت_پاکستان تعدادی از #دانشجویان و اساتید کشته شدند. مقاومت‌ها ادامه یافت تا در نهایت در سال ۱۹۵۶ بار دیگر #زبان_بنگالی به رسمیت شناخته شد. پس از جدایی بنگلادش از پاکستان که در سال ۱۹۷۱ اتفاق افتاد مراسم «روز ملی زبان مادری» همه ساله در همان ۲۱ فوریه در بنگلادش برگزار می‌شود. در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۹۹ سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (#یونسکو)، پیشنهاد رسمی کشور بنگلادش برای انتخاب ۲۱ فوریه به عنوان «روز جهانی زبان مادری» را پذیرفت و ۱۸۸ کشور عضو یونسکو از جمله ایران به آن رای دادند و آن را پذیرفتند.
به امید #پایان_تک_زبانی