آموزش به زبان های مادری و خطر تجزیه کشور

ناسیونالیستهای ایرانی، آموزش به زبان های مادری را خطری برای یکپارچگی کشور دانسته و هر نوع سخن گفتن درباره آموزش به زبان مادری را نشانه تجزیه‌طلبی می‌دانند و چنانچه كسي چنین خواسته‌ای داشته باشد، وی را پان‌ترک، پان‌کرد يا پان‌عرب می‌نامند. در حالی‌که این حق بسیار طبیعی هر انسانی است که به زبان مادری تحصیل کند و زبان مادری‌اش را به‌صورت علمی بیاموزد. گذشته از آن که آموزش چند زبانه در هیچ کشوری نه تنها زمینه‌ساز تجزیه و گسست ملی نبوده، بلکه افزایش همبستگی ملی را نیز بهمراه داشته است.

استاد مصطفی ملکیان در این خصوص می گوید: من به دو دلیل می‌گویم از منظر مصلحت‌اندیشی هم ما نباید زبان مادری را محدود کنیم. اول اینکه آیا اگر انسان‌هایی که در کشوری زندگی می‌کنند بتوانند همه مظاهر قومی خودشان را در همه جا ترویج و جلوه‌گر کنند، اینها بیشتر میل جدایی از کشور را پیدا می‌کنند یا آدم‌هایی که در کشوری زندگی می‌کنند که حتی زبانشان را هم نمی‌توانند به کار ببرند؟ در کدام میل و انگیزه جداشدن از کشور بیشتر پیدا می‌شود؟ نکته دوم این است که اگر در میان قومی، میل به جدایی‌طلبی و تجزیه‌خواهی و گریز از مرکز وجود دارد، باید ببینیم چه مشکلاتی دارند که می‌خواهند از مرکز بگریزند نه اینکه یک مشکل هم بر مشکلاتشان بیافزاییم این هم با مصلحت‌اندیشی ناسازگار است. من که بی‌جهت مرکزگریز و تجزیه‌طلب وجدایی‌خواه نمی‌شوم! اگر من تجزیه‌طلب هستم و می‌خواهم از کشور جدا شوم حتما در این کشور مشکلات و دردها و رنج‌ها و محنت‌ها و مشقت‌ها و مرارت‌هایی دارم. شما ببایید این درد و رنج‌ها و محنت‌ها و مشقت‌های مرا بکاهید تا میل به تجزیه‌طلبی در من از بین برود نه اینکه یک مشکل هم بر مشکلات من اضافه کنید و آن اینکه به زبانم هم اجازه بروز و ظهور ندهید.