یکی از عوارض وجود برتری زبانی در یک کشور چندزبانه، گسترش نژادپرستی است و این همان خطری است که همبستگی ملی ما را نشانه رفته است. بطور طبیعی یک غیرفارس در گفتگو با یک فارس زبان تسلط کمتری بر زبان فارسی دارد و احتمالا متوجه بعضی از واژه ها نمی گردد اما در فرهنگ موجود که آلوده به نژادپرستی است این فقدان تسلط به زبان فارسی، به مفهوم نادانی و نفهمی فرد غیرفارس تعریف می گردد.
در همین رابطه ابراهیم رشیدی با انتشار بخشی از یکی از صفحات کتاب فرهنگ عامیانه فارسی، نوشت: وقتی می‌گوییم توهین به ترک‌ها جزئی از فرهنگ فارسی شده ماله‌کشان نژادپرستی ایرانی می‌گویند که این توهین‌ها مختص اقلیتی از جامعه است و نباید آن را به همه ایرانیان تعمیم داد. حال ابوالحسن نجفی در کتاب فرهنگ عامیانه فارسی نوشته که در فرهنگ فارسی منظور از تُرک کسی است که زبان مخاطب را درنیابد.
اصطلاحات عامیانه به لغاتی گفته می‌شود که شنونده با شنیدنش متوجه مفهوم مخفی مورد نظر گوینده گردد و هر دو با مفهوم مستتر در آن عبارت آشنا باشند. با این حساب نژادپرستی و توهین به ترک‌ها مختص اقلیتی نبوده بلکه در فرهنگ فارسی ساری و جاری شده است.
