مهدی جامی (روزنامه‌نگار و وبلاگ نویس)، در اعتراض به مقاله دکتر محسن رنانی (پژوهشگر حوزه اقتصاد و استاد دانشگاه اصفهان)، تحت عنوان «قتلِ زبانِ مادری و تخریب توسعه در ایران»، که به تاثیر مستقیم عدم تدریس به زبان مادری بر توسعه نیافتگی پرداخته و تدریس به زبان های مادری ضرورتی برای گام نهادن در مسیر توسعه معرفی نموده بود، در مقاله ای تحت عنوان «آموزش زبان مادری کلید حل کدام مشکل است»، در مخالفت با اجرای آموزش به زبان مادری در ایران، "رسمی شدن" تعداد زیادی از زبان‌های ایرانی را مشکل‌ساز معرفی می نماید.
دکتر امیر کلان (متخصص و پژوهشگر آموزش چندزبانه و استاد دانشگاه مک گیل کانادا)، در پاسخ به مطالب آقای جامی، در مقاله ای تحت عنوان «آموزش چند زبانه؛ پیش شرط توسعه پایدار در یک جامعه چند فرهنگی»می نویسد: به نظر می‌رسد ایشان (مهدی جامی) تفاوت‌های "زبان رسمی"، "زبان رسمی آموزشی" و "زبان آموزش" را نادیده گرفته است و برای همین هم مثال‌هایی که برای تحکیم استدلالش ارائه می‌کند رهزن بوده و مخاطب را گمراه می‌کنند.
دکتر کلان در ادامه می نویسد: برای نمونه؛ برای داشتن مدارس چند زبانه که به زبان مادری هم درس می‌دهند، احتیاجی به رسمی کردن تمام زبان‌ها نیست. هندوستان ۲ زبان رسمی سراسری دارد (هندی و انگلیسی)، ۲۲ زبان رسمی استانی (زبان رسمی آموزشی و اداری در استان‌های مربوطه) و ده‌ها زبان آموزشی از پیش‌دبستانی تا دکترا. در واقع، بر خلاف نظر جامی برای تدریس به زبان مادری نیازی به رسمی کردن تمام زبان‌ها نیست. کانادا ۲ زبان رسمی اداری و آموزشی دارد اما ده‌ها مدرسه با زبان‌های مختلف با حمایت و پشتیبانی موثر دولتی مشغول به کار هستند، از جمله کلاس‌های زبان فارسی که به کمک نهادهای حمایت از مهاجران با سرمایه‌ی دولت کانادا به فارسی زبانان خدمات ارائه می‌کنند.
Comments