روزنامه دوم خردادی آفتاب یزد در شماره 1580 روز پنج شنبه بیست خرداد و در صفحه خلیج فارس خود گزارشی را با عنوان آذربایجانی ها ترك نیستند به نقل از میراث خبر به چاپ رساند. این گزارش غرض آلود و تحریك آمیز چنین شروع می شود: سالهاست كه آذربایجانی ها را ترك و زبان آنان را تركی خوانده ایم و این ترك گفتن ها تا بدان جا پیشرفته كه امروز عده ای از آذربایجانی ها خود را ترك می پندارند. در ادامه این گزارش آمده است ترك خطاب كردن نا آگاهانه مردم به ایرانیان ساكن در آذربایجان به این پندار دامن زده كه مردم این استان ترك هستند و در سال های اخیر موجی از پان تركیست ها در این خطه از سرزمین ما بوجود آمده اند. این گزارش مدعی است كه نخستین كسی كه پی برد زبان آذربایجان تركی نیست احمد كسروی بود. در ادامه این گزارش دكتر یدالله منصوری عضو هیات علمی فرهنگستان زبان و ادب فارسی با دیدگاهی غیرعلمی، مدعی شده: در دوره صفویه و به دستور شاه اسماعیل صفوی و شیخ صفی الدین اردبیلی زبان تركی زبان رسمی و دیوانی آذربایجان شد و از آن زمان این زبان رفته رفته جایگزین زبان بومی شد و در اثر تسلط اتابكان و ایلخانان و قره قویونلو و آغ قویونلو در آذربایجان، از ترکیب زبان تركی و فارسی و آذری، زبانی به وجود آمده كه تركی آذری نامیده شد. این زبان به تدریج تا زمان صفویه جای زبان آذری را كه زبان ایرانی بود گرفت.
البته این گزارش مشخص نمی كند سلسله های ترك غزنوی، خوارزمی، سلجوقی، اتابكان، ایلخانان، قره قوینلوها و آق قویونلوها و صفویان كه هزارسال بر ایران حكمرانی كرده اند چرا فقط زبان آذربایجان را تغییر داده اند و زبان مردم سایر مناطق ایران را به زبان تركی تبدیل نكرده اند! اگر قرار بود با مهاجرت چند ده هزار نفری، زبان منطقه آذربایجان تغییر کند، چرا با مهاجرت ترک‌ها به اصفهان با مقیاس چندین برابر بیشتر از آن در زمان صفوی‌ها، زبان اصفهان ترکی نشد؟ مگر اینکه قائل به یک فرضیه دیگر باشیم که قوم مهاجم و مهاجر، ساکنان بومی آذربایجان را اخراج کرده باشد و خود به جای آن‌ها ساکن شده باشد که البته اولاً سندی برای آن وجود ندارد، ثانیاً در آن صورت هم ما با یک واقعیت تثبیت شده مواجه هستیم که در هر حال ساکنان امروز این منطقه، زبانشان ترکی است و آن را زبان مادری خود می‌دانند و نه تنها با آن مشکلی ندارند، بلکه در صدد حفظ و احیای بیشتر آن هستند و این تفکر را کاملاً در جهت ارتقای وحدت ملی و در چارچوب ایرانیت خود می‌دانند.
انکار هویتی مردمان غیرفارس زبان ایران، تلاشی است برای قتل زبانهای غیرفارسی در ایران! صاحب نظران بر این عقیده هستند كه مهمترین خطری كه كشوری را تهدید می كند تعریف نادرست از وحدت ملی و تقلیل عوامل وحدت افرین به زبان فارسی است كه تنها یكی از زبان های رایج در ایران می باشد. این تعریف نادرست علاوه بر ایجاد تصویر نژاد پرستانه از وحدت ملی در بین هموطنان كه اكثرا غیر فارس زبان می باشند، باعث تضعیف حس ایرانی بودن خواهد گردید.
