بسیاری از کشورها برای تحقق برابری زبانی و رسیدن به توسعه از ابزارهائی همچون «رسمیت چندین زبان» بهره می‌برند. امروزه دیگر رسمیت چند زبان در یک جغرافیای چندزبانه، امری استثنا نیست بلکه رسمیت انحصاری یک زبان اقلیت و عدم رسمیت دیگر زبان‌های مغلوب یکی از نادرترین موارد در جغرافیای خاورمیانه و دنیا می‌باشد.
زمانی که سنگاپور استقلال خود را در سال 1965 به دست آورد، دولت سنگاپور با توجه به اینکه انگلیسی، زبان جهانی تجارت، فن آوری و علم بود، زبان انگلیسی را در کشور رسمی نمود و در کنار آن، جهت تحقق برابری زبانی و پیشگیری از استعمار و نژادپرستی زبانی، زبان ماندرین (زبان چینی های سنگاپور)، زبان مالایی (زبان مالایی های سنگاپور) و زبان تامیل (زبان تامیل های سنگاپور) را نیز رسمیت بخشید. در بین چهار زبان رسمی موجود در سنگاپور، زبان انگلیسی، نقش زبان میانجی را به عهده دارد. سیستم آموزش دوزبانه در مدارس سنگاپور به ترتیبی است که دانش‌آموزان به طور هم زمان، زبان انگلیسی و زبان مادری خود (تامیل یا ماندرین یا مالایی ) را آموزش می‌بینند. لازم است بدانید که بسیاری از تابلوها و علائم در کشور سنگاپور به چهار زبان رسمی نوشته شده اند.
بخش بزرگی از توسعه در سنگاپور، مرهون درک صحیح از تنوع فرهنگی و زبانی از سوی «لی کوآن یو» اولین نخست وزیر سنگاپور است. لی کوان یو، با رسمیت دادن به زبان های چینی، مالایی، هندی و انگلیسی، توانست سنگاپور را از یک شهر بندری کوچک به یکی از کانونهای مهم اقتصادی جهان تبدیل نماید.
