هوراکيوس وربيستکی، روزنامه نگار مشهور آرژانتينی می‌گويد: “هميشه از ما می‌پرسند: چرا زخمهای بسته شده را دوباره باز می‌کنيد؟ می‌گوييم: برای اينکه آن زخمها، بد بسته شده‌اند. اول بايد عفونت را معالجه کرد و بعد زخم را بست. وگرنه زخمها خودشان دوباره سر باز می کنند.”
اتنیک‌های غیرفارس‌زبان ساکن در ایران، دهه‌ها است که طعم تلخ تبعیض را چشیده‌اند، دهه‌ها است که فرهنگ، تاریخ و زبان آنها تحقیر، سرکوب و یا انکار شده است، دهه‌ها است که به حاشیه رانده شده‌اند. آیا وقت آن نرسیده که با بیان تبعیض های موجود گامی در جهت برابری و رفع تبعیض برداریم؟ عده ای بیان مشکلات و تبعیض های زبانی و اتنیکی را، نفرت پراکنی و تفرقه افکنی نامیده و روایتگران تبعیض را مورد نکوهش قرار می دهند، اما به باور ما، بیان مشکلات مردم غیرفارس زبان و برجسته نمودن تبعیضات زبانی، نه تنها تفرقه‌افکنی نیست بلکه گامی است است در جهت شناخت مشکلات که ما را به برابری و همبستگی خواهد رساند و انکار مشکلات در نهایت موجب تداوم وضع فعلی و انباشت هر چه بیشتر خشم در جامعه شده و تفرقه و گسست ملی را به همراه خواهد داشت.
آیا وقت آن نرسیده که زخمهای کهنه باز شوند؟